خ د د
دیشب با یک عالم خجالت پایم را داخل مسجد گذاشتم. بعد از دو سال! البت خودتان خبر دارید آمیرزا، مومن بودم، اما نه مومن مسجدی.
بچه ها بزرگتر شده بودند، استخوان ترکانده بودند. پشت لب چندنفرشان سبز شده بود. امّا باز هم «بچه» بودند. حمید و مصطفی هنوز مثل موش و گربه از در مسجد تا پایین پله های وضوخانه دنبال هم می کردند. مجتبی کما فی السابق مغرب را تکبیر می گفت و رضا عشا را. پسر کربلایی قاسم _که می شود برادر ریحانه_ اما سر به زیر تر شده بود. با آخرین تصویری که ازش در ذهن داشتم به قاعده زمین تا آسمان توفیر می کرد. می گفتند این اواخر دم پرِ عباس شده بود...
گفتم عباس... عباس مسجد نبود! البته کاملا قابل پیش بینی بود که نباشد، اما منِ احمق، ساده لوحانه دنبالش می گشتم. اصلا آمده بودم که عباس را ببینم، لکن فقط عکس عباس را دیدم...
ساده بود، عباس با همه فرق می کرد میرزا. البته در ظاهر مثل همه بود ... همان قیاس شمرون و دروازه شمرون خودمان که کانه آچار فرانسه همه جا کارایی دارد. عباس شمرون بود...
عباس عاشق بود، نه مثل من که عاشقم، نه، میدانست که رکعتان فی العشق و میدانست لا یصح وضوهما الا بالدم...
عباس، مطابق رسم عباس بودن، پاسبانی حرم را میکرد میرزا، و منِ اجل برگشته این جا، در لجن زار روزمرگی و رکود، تا خرخره فرو رفته ام.
میدانم! میدانم عباس برای خودش ریحانه داشت، حتی اسم ریحانه اش را هم می دانم، اما، اما رها کرد، همه چیزش را رها کرد، ریحانه اش را رها کرد، با این که خ د د ...
__________
+نمی دانم چرا همه ی این فکر و خیالها باید الآن به سراغم بیایند. درست دو ماه و نیم مانده تا کنکور، برایم بی اهمیت ترین چیز در این دنیا همین کنکور است. نمی فهمم چرا الآن، دقیقا همین الآن باید به یک سری حرفها، یکسری کارها، یکسری ارزشها برسم... چرا الآن باید بروم دفتر گزینش بسیج؟ چرا الان باید بشناسمش، ببینمش ... و یک دنیا چرای دیگر...
+چه معنایی میتواند داشته باشد؟ خ، دال، یک دالِ دیگر ... آنهم در پانوشت آخرین نامه ی عباس ...
+خ د د
