همین

ماهیت واژه «همین» برایم مشخص نیست. جدای از تعاریف پیچیده نحوی، اکثر شعرا معترفند که «همین»، خشتِ وزن پر کنِ خوبیست. هر جای کار که دیدی چیزی کم داری و آهنگ شعر می لنگد، چاره کارت یک همینِ ناقابل است. گاهی اوقات اما پشت یک کلمه می نشیند و حس آشنایی و آرامش به آدم میدهد. گاهی اوقات خودش، خودش به تنهایی جمله ایست به درازای روزها درد کشیدن.

راستش من بی نهایت از عشق ورزیدن لذت می برم. نمیتوانم معمولی دوست بدارم. آدمها، کارها و حتی اشیاء دور و برم از دو حالت خارج نیستند، یا عمیقا عاشقشان هستم یا اساسا بود و نبودشان برایم موضوعیتی ندارد.  بهتر بگویم، یا تواند یا تو نیستند. همین.