چه نیکبخت کسانی که با تو هم سخنند ...*
شنبه, ۱۰ شهریور ۱۳۹۷، ۰۱:۰۹ ق.ظ
لازم دارم یه مدت همهی انسان ها رو از خودم دور نگه دارم، یا خودم رو از همه انسانها دور نگه دارم، یا هر چی. یه مدت غایب باشم، و زمان این غیبت به حدی طولانی باشه که بعد از ظهور دوبارهم همه مجاب شن با آدم دیگهای رو به رو هستن. یا انقدر طولانی شه که دیگه همه یادشون بره منِ الانو. یه منِ دیگه. همیشه آرزو داشتم یه روزی برسه که دربارهم بگن اصن انگار یه آدم دیگه شده. منتظر یه اتفاقم. یه اتفاق بزرگ، یه نقطهی عطف با شکوه، که از این رو به اون روم کنه.
منتظرم
* مرا نه زهرهی گفت و نه صبر خاموشی
- ۹۷/۰۶/۱۰