خیلی دور، خیلی نزدیک
ظاهرش آسان می نمود میرزا، یک عشق نامیرا، تا لحظه ی احتضار، تا لحظه ی بلغت الحلقوم... یا حتی بعد تر. ولی وقتی واردش شدم، دیدم به این راحتی ها هم نیست. به قول خودت بچه بازیست مگر؟ عشق جگر می خواهد... حقیقت،نمی دانم که جگرش را دارم یا نه...
جگر؟ باید همان روزهایی که دل میدادم و قلوه تحویل می گرفتم، به فکر جگر هم می افتادم... جگری که ضعیف تر از همیشه، منتظر احیاست، منتظر پیوند است، پیوندی از جنس خود خدا...
کاش زودتر گوشم را به حرفهایت باز می کردم میرزا، حتی آن موقعی که به من با تمام قوا تشر زدی. گفتی رند را بند و _لال شوم_ قحبه را پند سود نمی دهد... بعد ها فهمیدم منظورتان از آن واژه شخص خودم بودم، چون حکما بندی در کار نبود، پس من رند نمی توانستم بوده باشم، پس... چه می گویم؟
خلاصه که الآن سنگینی آن حرفها را می فهمم میرزا، می گفتی ریحانه را دوست بدار، فقط به خاطر ریحانه، نه حتی به خاطر نامش... و منِ احمق فکر می کردم حرفهایت متناقض است... می گفتی ریحانه را دوست بدار، اما خدا را بیشتر... و منِ بی همه چیز، می انگاشتم که همین طور است...
_ریحانه را دوست بدار، اما یادت نرود که تو بچه همین تکیه ای، زیر این علم سینه زده ای، چای همین روضه مستت می کرد... یادت نرود بچه هیاتی جلوی نامحرم لال است، کر است، کور است! صم عمی بکم! نکند یک وقت کار خطایی بکنی سید!... عشق خوب است اگر یار خدایی باشد... ریحانه خدایی است، اما خدا نیست! نقل من عشق فعف ثم مات مات شهیدا را که هزار بار گفته ام، یادت نرود...
من جگر می خواهم میرزا، برای ادامه دادن این عشق، ادامه دادن این عشق بدون دیدنش، شنیدنش، شجاعانه تر است... تا بلغت الحلقوم...
__________________
+احبک حبا یسری مع کل قطره من دمی... لکن صبر می باید، و چه زیباست صبری که ممکن است تا آخر عمر ثمری هم نداشته باشد...
+مهدی رو می دیدم،مهدی رو هر روز می دیدم، مهدی رو بعد پنج سال هر روز میدیدم،مهدی رو بعد پنج سال با یک دنیا ذوق هر روز میدیدم... من دلم تنگ میشه، من دلم از سنگ نیست، و بعد از پنج سال، دیگه نمی ذارم دوباره از دستم در بره...
+من دارم از اصل خودم دور میشم؟ یا نه، تــــازه دارم بهش می رســم ؟ ... شاید واقعا، طینت من، ذات من، من من، همینیه که دارم بهش نزدیک میشم...
