چند ماهی می شد که «سلیمان» خانه نشین شده بود. گوشه حجره ای از خانه اش نشسته بود و به من نگاه می کرد. خضاب محاسنش کمرنگ شده بود و می شد از بین آن ها تار موهای سفیدش را دید. حرفی نمی زد. مثل همیشه حرفی نمی زد. صدایم را صاف کردم و پرسیدم: «از علی برایم بگو شیخ»
نام علی را که آوردم برانگیخت و آشفته شد. چشمانش دریا دریا برق می زدند. امّا حرفی نمی زد.
گفتم:«شیخ! شنیده ام علی را در صفّین تنها گذاشتی. وقتی سراغ علی رفتی که جنگ تمام شده بود. شیخ، خدا انصافت بدهد، علی هشت ماه در صفین شمشیر می زد، یک هفتم دوران خلافتش در میدان صفین سپری شد، آخر استخاره ات برای جهاد هشت ماه طول کشید؟ شیخ! تو در جنگی با تعلل های خودت غایب بودی که حتی شمر بن ذی الجوشن در آن حضور داشت و چه زخم ها که در رکاب علی بر نداشت. آه از مظلومیت علی که یارانش امثال تو بودند... نمی دانم علی با تو چه کرد»
سلیمان آهی کشید. آهی که از بغض فروخورده چند ساله اش خبر می داد. با صدایی که جهر نداشت و آرام و آمیخته با بغض بود پاسخ داد:«بعد از آنکه خودم را پس از جنگ به علی رساندم، او مرا رد کرد ابن خالد... دست به دامان پسرش مجتبی شدم تا وساطتم را کند. علی که خستگی و تنهایی در چشمانش مشهود بود رو به من کرد و گفت:«ابن صرد! من از تو گذشتم، اما چه کنم که تاریخ بار دگر تکرار خواهد شد و تو جای دیگری مثل صفین تاخیر خواهی کرد»... نفهمیدم منظور علی را ... نفهمیدم»
دستهای سلیمان می لرزیدند. رد اشک را می شد روی چین و چروک صورتش دید. صدایش را بلند تر کرد و گفت:« من... من ... آه! وای بر من، که پسر علی را هم مثل خودش تنها گذاشتم. آه برمن که کل کوفه را تطمیع کردم برای حسین نامه بنویسند «شمشیرهایمان برای تو تیز شده و باغهایمان برای تو آبادان»... بگو ابن خالد! بگو از من مخذول تر و گناه کار تر آفریده شده است؟ الآن وقت توبه نیست، وقت فریاد است، وقت آن است که آنقدر فریاد بکشم تا بمیرم، اگر با هزار زبان توبه کنم باز هم گناهم بخشودنی نیست. من به یاری حسین نشتافتم اما وقتی سرش را برای ابن زیاد به کوفه آوردند فهمیدم او به بیداری من شتافته، اما چه بیداری ای ابن خالد... نمازم قضا شد و بیدار شدم، فایده اش کجاست؟»
فایده اش کجاست ...؟
