از دستِ دین! که روی دلم پا گذاشته
در "لا اله" بدعتِ "الّا" گذاشته
همچون دهانِ تو، به شبِ مست بودنم
در دین خدای،دستِ مرا وا گذاشته
رفته خدا از این دلِ تاریک و تنگ،لیک
شُکرش به جا، که مهرِ تو را جا گذاشته
#
"جز ما تمامِ خلق ز دین خارجند هان!"
این درسِ خارجی ست که ملّا گذاشته
دستار یا کلاه؟! ز الطافِ جهلِ ماست
کز ما خریده است و سرِ ما گذاشته
#
می خواستم که تنگ در آغوش گیرمت
از دست دین؛که روی دلم پا گذاشته...
انتظار داری چه بگویم میرزا؟ می فهمم، اصولا انسان کم انتظاری هستی، پس قاعدتا اگر لالمونی بگیرم بهتر است...
لال شدم میرزا، مُهر کردیّ و دهانم دوختی...
___________________
پ.ن:
ای کاش می شد
خون رگانم را
قطره
قط
ره
قـ
ـطـ
ـر
ه
بگریم
تا باورم کنند...
ظاهرش آسان می نمود میرزا، یک عشق نامیرا، تا لحظه ی احتضار، تا لحظه ی بلغت الحلقوم... یا حتی بعد تر. ولی وقتی واردش شدم، دیدم به این راحتی ها هم نیست. به قول خودت بچه بازیست مگر؟ عشق جگر می خواهد... حقیقت،نمی دانم که جگرش را دارم یا نه...
جگر؟ باید همان روزهایی که دل میدادم و قلوه تحویل می گرفتم، به فکر جگر هم می افتادم... جگری که ضعیف تر از همیشه، منتظر احیاست، منتظر پیوند است، پیوندی از جنس خود خدا...
کاش زودتر گوشم را به حرفهایت باز می کردم میرزا، حتی آن موقعی که به من با تمام قوا تشر زدی. گفتی رند را بند و _لال شوم_ قحبه را پند سود نمی دهد... بعد ها فهمیدم منظورتان از آن واژه شخص خودم بودم، چون حکما بندی در کار نبود، پس من رند نمی توانستم بوده باشم، پس... چه می گویم؟
خلاصه که الآن سنگینی آن حرفها را می فهمم میرزا، می گفتی ریحانه را دوست بدار، فقط به خاطر ریحانه، نه حتی به خاطر نامش... و منِ احمق فکر می کردم حرفهایت متناقض است... می گفتی ریحانه را دوست بدار، اما خدا را بیشتر... و منِ بی همه چیز، می انگاشتم که همین طور است...
_ریحانه را دوست بدار، اما یادت نرود که تو بچه همین تکیه ای، زیر این علم سینه زده ای، چای همین روضه مستت می کرد... یادت نرود بچه هیاتی جلوی نامحرم لال است، کر است، کور است! صم عمی بکم! نکند یک وقت کار خطایی بکنی سید!... عشق خوب است اگر یار خدایی باشد... ریحانه خدایی است، اما خدا نیست! نقل من عشق فعف ثم مات مات شهیدا را که هزار بار گفته ام، یادت نرود...
من جگر می خواهم میرزا، برای ادامه دادن این عشق، ادامه دادن این عشق بدون دیدنش، شنیدنش، شجاعانه تر است... تا بلغت الحلقوم...
__________________
+احبک حبا یسری مع کل قطره من دمی... لکن صبر می باید، و چه زیباست صبری که ممکن است تا آخر عمر ثمری هم نداشته باشد...
+مهدی رو می دیدم،مهدی رو هر روز می دیدم، مهدی رو بعد پنج سال هر روز میدیدم،مهدی رو بعد پنج سال با یک دنیا ذوق هر روز میدیدم... من دلم تنگ میشه، من دلم از سنگ نیست، و بعد از پنج سال، دیگه نمی ذارم دوباره از دستم در بره...
+من دارم از اصل خودم دور میشم؟ یا نه، تــــازه دارم بهش می رســم ؟ ... شاید واقعا، طینت من، ذات من، من من، همینیه که دارم بهش نزدیک میشم...
بد عهدی من شهره ی آفاق شده
در نقلِ تمام قصه اغراق شده
چندیست تو را دوست ندارم دیگر...
(بازار دروغ سیزده داغ شده...)
_:یادت هست چه بهت گفتم پسر سید؟ یادت که نرفته؟
+: حرف زیاد زده ای میرزا... کدامش؟
_: اگر به بهروز الیچ* هم گفته بودم، تا الآن یک چیزهایی دستش آمده بود.
+: مگر اینکه الیچ فروش ها زبانت را بفهمند میرزا، آن بنده خدا آنقدر کشیده که شده است امامِ عمل! بحث من با او توفیر می کند خب!
_:امام عمل؟ لا اله الله... چه نقل هایی یاد گرفته ای سید! خدا گفته لا یغتب ، یعنی غیبت نمی کنند، نگفته لا اغتبوا یا یک همچین چیزهایی، تا به تریش قبای مومنین بر نخورد، آن وقت تو به این سادگی غیبت می کنی ؟
+:اصلش سر غیبت را خودت باز کردی میرزا!
_: بیخیال اصلا... حرفم را می گفتم... یادت هست گفته بودم همه زن ها ریحانه هستند، اکر یکیشان را تجربه کنی، دستت می آید و دیگر اینقدر قصه لیلی و مجنون برای خودت سر هم نمی کنی...
+: بله، از این دست افاضات زیاد داشته اید میرزا!
_:خب الآن حرفم را می خواهم از حضرتت پس بگیرم! فی الواقع این درست نیست که بگوییم زنها با هم فرق نمی کنند و سر و تهشان یک چیز است.
+: آفتاب از کدام طرف در آمده میرزا!؟
_: پابرهنه میان حرف من نپر پسر سید... درست نیست بگوییم زنها یکی اند، زیرا حکما همه انسانها یکی اند... انّ اکرمکم عندالله اتقکم، یادت که نرفته؟ عشق به یکی مثل خودت وقتی آن بالاسری هست ، فقط خفت به بار میآورد!
+: زبانم لال ولی شبیه کفار حرف میزنی میرزا... آن موقعی که به رسول می گفتند هو بشر مثلنا ...
_: تو احمقی سید! خیلی احمق... چشمهایت به قاعده دلِ یزید کور هستند. حب الشی یعمی و یصم... یادت که نرفته؟
+: من بینا ترین مخلوق خدا هستم . آخر چشمانم فقط ریجانه را میبینند. همه چیز شده است ریحانه. حتی شما با این همه ریش و پشم، باز هم مرا یاد ریحانه می اندازید میرزا، این دیوار های کاهگلی، سردر مسجد، صدای لاف دوزی اکبر ندّاف، این جوی آب، حتی همین آفتاب... همه شان ریحانه اند. شاعر می گوید:
بس که در فکر و خیال و ذهن من هر دم تویی هر که را در شهرمان دیدم، گمان کردم تویی!
_:الآن یک قاطر از این اینجا رد شود، حکما باز هم گمان می کنی که ...
+:باز هم گمان کردم تویی میرزا...
_:دست مریزاد... تخم کفتر خورده ای که اینطور زبان بازکرده ای؟... لا اله الا الله... روی یک فوران فحل اسم عشق را نگذار بچه! تو نمی فهمی، داغی، خیلی چیز ها را نچشیده ای... چه عشقی چه کشکی چه پشمی؟؟
+: من دوستش دارم، نه چیز دیگری، اینها که میگویی را هم نمیفهمم، فحل هم نمی دانم چه کوفتیست...
_:دقیقا مسئله همینجاست که نمی دانی! ... اگر دوست داشتن است، مادرت را دوست بدار، آن رفیقت... اسمش چه بود... مهدی! مهدی را دوست بدار!
+:مهدی را دوست دارم، اندازه جانم، بیشتر از جانم حتی...
_:خب، پس فرق بین مهدی و ریحانه کجا می رود پسر سید؟ این را دوست داری، آن را هم... همین است که می گویم نقل تانیث و تذکیر هم نیست.
+: خیلی خزعبل می گویی میرزا! خیلی!
_: دوست داشتن، دوست داشتن است، چه توفیری می کند؟ آن چیز که مرد را از زن تمییز می دهد صرفا بقای نوع بشر است پسر سید... دوست داشتن هم نیست حتی!
+:من مهدی را دوست دارم، ولی جنس دوست داشتنم با جنس عشق به ریحانه یکی نیست، فرق بین علاقه و عشق به قاعده شم...
_:شمرون تا دروازه شمرون... هر دفعه همین را میگویی.
+:درست میگویم میرزا، خیلی درست...
__________
و الله چیزی عوض نشده... تنفر؟ تنفـــــــــــــر؟ تنفر کدومه آخه ...
تابستان دو سال پیش بود که «گاهی باران» را شروع کردم. و تا الان، به هیچ کس اجازه ندادم بخواندش... شاید زد به سرم و یک روز از همین روزها کلّ این رمان (ههههههههههههههههههههه) رو آپلود کردم....
_______________
صبح روز اول فروردین هوای مشهد نم کشیده بود. آفتاب با شرمگینی رسیده بود به سینه آسمان. زمین سنگی حرم در رطوبت باران دیشب، نور خورشید را می پاشید توی چشم زائرهایی که هر کدام به سمتی می رفتند. رحیم هم به سمت بست شیرازی می رفت.
به بست که رسید، برگشت و دست راستش را روی سینه اش گذاشت. چشمان از بی خوابی سرخش را دوخته بود به پرچم سبز گنبد و چیزی زیر لب می گفت. بعد تا نیمه دولا شد. بعدتر هم راهش را کشید و از حرم رفت بیرون.
دیشب فقط حرم باران را به خود ندیده بود، خیابان ها هم خیس خورده بودند. بوی آسفالت نم خورده همه جا پیچیده بود. رحیم رسید به قطارِ تاکسی های تشنه مسافر. تاکسی هایی که همه منتظر یک زائر بودند تا دربست در خدمتش باشند. اما رحیم می دانست که مجالی برای دربست گرفتن نیست. در دلش دوست داشت یک دربست بگیرد تا دم در خانه و لم بدهد روی صندلی جلو و به صف مسافرانی که تاکسی دربستِ او، آن ها را جا می گذارد خیره بشود، اما رحیم این کار را نکرد.
چشمانش را دوخته بود جلوی پایش و با همان صلابت همیشگی راه می رفت. پنج دقیقه که گذشت، دیگر از تیررس دربستی ها خارج شده بود. ایستاد و منتظر خطی ماند.پیکان نارنجی جلوی پایش نیش ترمز زد و راننده با چشمهای منتظر نگاهش می کرد. رحیم خم شد و بلند گفت
_:«چارراه شــــــهــــــدا؟»
پیکان زد بغل و کاملا ایستاد. راننده با صدایی خش دار گفت:
_:«بیا بالا...فقط سریعتر الان جریمه ام می کنند»
______________
رحیم روی صندلی جلو نشسته بود و نگاهش بی هدف روی شیشه جلوی ماشین مانده بود. ذهنش آرام نمی گرفت. چشمانش را بست تا کمی از دنیای شلوغ و پر اتفاقش فاصله بگیرد، ندیدن شاید به معنای فاصله گرفتن هم باشد.
بوی کهنه ی ماهی تازه از کنار خیابان می آمد توی ماشین. ماهی فروشانی که شب عید هر چه داشتند فروخته بودند و حالا هر کدام بیست سی تایی ماهی روی دستشان مانده بود و به جای شب، امیدوار به روز عید بودند. ماهی هایی که در قالب های یخ تنگ هم راحت خوابیده بودند و دیگر نفس نفس هم نمی زدند.
اماّ ناگهان همه چیز عوض شد. یکی از ماهی ها قالب یخ را ترکاند. بزرگ شد. بزرگ و بزرگ تر. آن قدر که می توانست پیکان و رحیم و راننده را با هم قورت بدهد. اما هنوز دهانش تلظی می کرد. از تلظی که بازایستاد، دستی از داخلش در آمد و کم کم یک نفر از شکم ماهی خودش را کشاند بیرون و افتاد روی آسفالت خیابان. پیکان ترمز گرفت. رحیم خوب که دقت کرد دید زهرا سادات است.سر تا پا خیس و لزج. از تاکسی پیاده شد و دوید سمت زهرا سادات.
با ترس زیر بغل های زهرا را گرفت و او را کشاند داخل پیاده رو. مردم جمع شده بودند. زهرا چادرش را سفت چسبیده بود و خجالت زده شده بود از این همه جمعیت. رحیم ایستاد و خواست داد بزند سر جمعیت که بروند و گم بشوند و حیا کنند. اما زبانش قفل شد زیرا دید همه جمعیت چشمانشان آبی است. انگار آن جا نه خیابان شیرازی مشهد بلکه خیابان پنجم منهتن باشد. همه با چشمهای آبی و آرامشی که می پاشید توی صورتشان زل زده بودند به رحیم. رحیم وحشت کرده بود. نمی دانست باید چه کار کند. زهرا سادات بین باهوشی و بیهوشی محبوس افتاده بود. رحیم مستاصل دوید سمت ماهی بزرگ که وسط خیابان تلف شده بود. مردمک های ماهی هم به آبی می زد. ماهی چشمانش را باز کرد. رحیم می دانست که ماهی همیشه چشمانش باز است، حتی موقع خواب، حتی موقع مرگ، پس نمی فهمید که ماهی چگونه چشمانش را «باز» کرده است. تا قبلش هم باز بود اما معلوم بود که ماهی تازه چشمانش را باز کرده است. دهان ماهی هم باز شد و شروع کرد به صحبت کردن:«من متمعنم ماهی ها یک روزی به خانه بر می گردند. با ت دو نقطه و عین هم متمعنم!»
رحیم داد زد و فرار کرد سمت زهرا سادات. دستش را گرفت و بردش سمت تاکسی. راننده با چشم های آبی زل زد توی چشم های رحیم و داد زد سرش :«بفرما! این قدر معطلم کردی که جریمه ام کردند»
رحیم دستی روی شانه اش حس کرد:«آقا! بیدار شو! مگر چهارراه شهدا نمی خواستی پیاده شی؟»
رحیم که خیس عرق شده بود وحشت زده از خواب پرید. هن هن کنان صورتش را برگرداند سمت راننده. چشم های راننده مثل چشم همه ایرانی ها مشکی بود، مشکی مشکی.
منقطع و تکه تکه گفت:«چقد..چقدر می..می شه؟»
-:«قابلت رو نداره...صد تومن»
رحیم دویستی نو را کذاشت کف دست راننده و صدی چروک و کهنه را از او گرفت. پیاده شد و در تاکسی را با احتیاط بست. با دهانی باز به راه تاکسیِ خالی از مسافر و دود پشت آن خیره شد.
_______________
آرام کلید را انداخت و در را باز کرد. می دانست زهرا و مادر این موقع از روز حتما خوابند، خاصه اینکه شب قبل هم شب تحویل سال بود و یحتمل تا دیر وقت بیدار مانده اند. زهرا که پا به پای خود رحیم بیدار مانده بود و مادر هم احتمالا تا لختی بعد از تحویل سال نخوابیده بود. در را آرام بست اما باز هم صدای در بلند شد. کفش هایش را کند و جفت کرد جلوی در.
یک راست رفت سمت آشپزخانه کوچک خانه. یخچال سبزرنگ را باز کرد. پارچ آب را برداشت. آب درون پارچ خنک نبود. معلوم بود یک نفر تازه آن را پر کرده. یخدان فریزر را باز کرد تا دو قالب یخ بیندازد توی لیوانش. فریزر را که باز کرد، دید دو تا ماهی هم داخل آن جاخشک کرده اند. بی اختیار وحشت کرد. در فریزر را محکم بست و داخل ظرفشویی عق زد.
ماهی ها را خودش دو روز پیش از راسته ماهی فروش ها خریده بود. یکی شان ماهی سفید بود و آن یکی هم ماهی شیر.یکی پر از استخوان و خوشمزه و دیگری بی استخوان و بی مزه... اما چیزی که او را ترسانده بود تداعی خوابش داخل آن تاکسی بود.
از آشپز خانه آمد بیرون. لباس هایش به خاطر باران و خیسی بو گرفته بودند،از شب قبل خیلی خسته بود. رفت داخل تک اتاق خانه تا کمی بخوابد... راستش از خوابیدن می ترسید، همان طور که از نخوابیدن می مرد!
داخل اتاق که شد، دید مادرش یک گوشه از اتاق روی تشک خوابیده است و یک پارچ آب یخ هم گذاشته بالای سرش. زهرا اما داخل اتاق نبود. رحیم برگشت داخل هال. زهراسادات را دید که تکیه داده به پشتی و کز کرده.
_«سلام علیکم»
زهرا سرش را برگرداند و قد و بالای رحیم را از نظر گذراند:«سلام آقا سید، خسته نباشی»
معلوم بود زهرا بعد از ماجراهای دیشب دل و دماغ و حوصله ندارد. رحیم گفت:«چطور نخوابیدی؟ مریض می شی ها اینطوری!»
_:« شما نگران من نباش. خوابم نمی بره،نمی دونم چرا، یعنی می دونم، فکر کنم به خاطر اون بچه و این حرف ها...شما چی کار کردی؟ رفتی کلانتری؟»
_:«آره زهرا جان رفتم. گفتند کسی گزارش گم کردن بچه اعلام نکرده، یعنی این بچه...»
زهرا حرف رحیم را قطع کرد:«سر راهیه؟»
رحیم سرش را انداخت پایین و تکان داد.
بغض راه گلوی زهرا را گرفته بود. با همان بغض گفت:« حالا کجا بردندش؟»
رحیم گفت:«بردنش بهزیستی دیگر... چه میدانم، فکر کنم اسمش... پرورشگاه شهید رسولی بود، فکر کنم!»
زهرا سادات خیره مانده بود به دالبر گچ هایی که راهشان را از پشت بخاری می گرفتند تا برسند پشت رحیم که به دیوار تکیه زده بود. رحیم همانطور که تکیه اش به دیوار و نگاهش به زهرا سادات بود، روی پنجه هایش نشست. صحنه ها یکی پس از دیگری از جلوی چشمش گذشتند، زهرا سادات تا همین چند دقیقه پیش کانه یونس نبی داخل شکم ماهی جا خشک کرده بود. ماهی...ماهی سخنگو... ماهی سخنگو با چشم های فرنگی، یحتمل خود ماهی هم فرنگی بود، از استخرهای پرورش ماهی قزل آلا در حومه های ایالت پنسیلوانیا، هر روز صبح با جت شخصی از آمریکا یک محموله از این ماهی های خوش تیپ مک کوئین را می فرستادند ایران! زهرا سادات هم توی یکی از این ماهی های چشم آبی ای که احتمالا از نمونه های ایرانی سفید تر بودند و اگر مو داشتند مویشان بور تر بود، گیر افتاده...رحیم همین طور غرق در خیالات شده بود. زهرا اما فکرش جایی غیر از شکم ماهی بود. فکرش شاید لابلای خنده های ثاقب گیر کرده بود. صدایش را از بغض صاف کرد اما باز هم با بغض گفت:«اسمش را چه می گذارند؟»
رحیم سرش را تکان داد تا آن خیالات بریزند بیروند. بعد چهره اش را باز کرد و با صدای زیر شده پرسید:«چه گفتی شما؟»
-:«پرسیدم اســم بچه را چی می گذارند؟ بالاخره برایش شناسنامه که می گیرند»
رحیـم یاد حرفهای سروان نادری افتاد. سعی کرد همان ها را به لحن خودش برای زهراسادات بازگو کند:« آن پرورشگاه فامیلی خیلی از بچه هایش مفتاحی فر است. مثل این می ماند که با هم خواهر برادر باشند. اما بعضی ها هم فامیلی تک دارند.»
_«خب فامیلش را کار ندارم آقا سید، اسمش را می گویم! اسم!»
رحیم چهار دست و پا آمد و کنار زهرا سادات نشست. بوی ماهی را از گردن زهرا می شد حس کرد. بعد جواب داد:«ثاقب است دیگر! آن نامه را بهشان نشان دادم و گفتم اسم بچه ثاقب است، مثل اسم من که رحیم است یا اسم تو که زهراست یا اسم مادر که مرضیه اس، یا اسم آن دو ماهی بخت برگشته یخ زده توی فریزری که «ماهی بخت برگشته یخ زده» است! می بینی، بالاخره هر کسی یک اسم دارد! امـا این اسم ها نیستند که آدم را می سازند، مثلا الآن اگر اسم من زهرا بود و اسم شما رحیم، فرقی پیدا می شد توی شخصیت من یا شخصیت شما؟»
زهرا می خندد و با خنده اش نمی گذارد رحیم ادامه بدهد به صحبت کردن. رحیم اما مصرانه ادامه می دهد:«نه! جدی می گویم! همچین می گویی اسمش چه شد انگار اسم مهم تر از آدم است، آدم می تواند اسمش را گنده کند اما اسم حکما نمی تواند آدم را گنده کند! هر چند روایت داریم از امام ششم که بر فرزندانتان نام نیکو بگذارید... اما خب چه نامی نیکو تر از نامی که توی قرآن آمده مثل رحیم یا مثل ثاقب یا مثل کوثر یا مثل رحمان یا مثل احسان یا مثل محسن یا مثل کاظم یا مثل مرجان یا مثل یاسین یا مثل مریم یا مثل محمد یا مثل یحیی...اما خب نام بد هم توی قرآن داریم، مثلا کسی نمی آید اسم بچه اش را بذارد فرعون، یا اسم دو قلویش را بذارد یاجوج و ماجوج یا مثلا...»
زهرا حرف رحیم را این بار محکم تر قطع کر:« آقا سید معلومه یه دو ماهی منبر پیدا نکرده ای و همه فیضت را جمع کرده ای تا به ما برسانی، فقط قربان دستت آرام تر به فیض برسان سرمان رفت»
رحیم خنده اش می گیرد، زهرا هم. چشم در چشم هم بی خیال همه چیز، بیخیال آمپول بیست هزار تومانی مادر، بیخیال اجاره پنجاه هزار تومانی خانه، بیخیال بی منبری رحیم، بیخیال حقوق کم مدرسه، بیخیال ثاقب، بیخیال ماهی های آدمخوار، خندیدند. خنده اشان هم هر چه که می گذشت خنده تر می شد. آن قدر که بعد از یک مدت رحیم دستش را گذاشت روی دهان زهرا و بدون جهر و با لبخند گفت:«سسسسس! الآن مادر بیدار می شود!»
من هدف را درست انتخاب کرده بودم میرزا، هدفم پر بود از پاکی، مثل کف دست. آنقدر بالا بود که حتی پر جبرئیل را هم می سوزاند. امّـا امان از مسیر...
امان از نقض بند "فعفّ"
امان از نشان کردن قله و سر درآوردن از درّه ...
امان از مـــــن!
من
عشق
ثم ما عفّ _مثل من..._
ثم مات
مات میته جاهلیه
_______________________________
هی بگو با خودت، مثل دوا، هر روز، هر ساعت:
تـ
ـنـ
ـهـ
ـا
بـ
ـنـ
ـا
یـ
ـی
کـ
ـه
ا
گـ
ـر
بـ
ـلـ
ـر
ز
د
مـ
ـحـ
ـکـ
ـم
تـ
ـر
مـ
ـی
شـ
ـو
د
د
ل
ا
سـ
ـت
.
.
.
اگرچه مسئله ام، بحثِ نامِ قالب نیست،
غزل برای بیان غمم مناسب نیست
به چشم او همه اعضای من بدهکارند
و گوشِ یار، بدهکار این مطالب نیست
همیشه آخر صحبت بُریده می گویم
«مواظب خودتان با...» ولی مواظب نیست
حدیث حاضرِ غایب شنیده ام صدبار
چگونه بگذرم از حاضری که غایب نیست؟
جزاین که من همه ی عمر مُرده ام چه خبر؟
خبر که کهنه شود، نزد عام جالب نیست
ز شوق خنده ی سردت، بلند خندیدم
طلوع خنده ی من مثل صبح کاذب نیست
نترس از حملاتِ نگاه مردمِ شهر
ببوس گونه ی من را، کسی مراقب نیست
گذاشتم به اجاره دلِ نزارم را
به این کلنگیِ یک خوابه، یار راغب نیست
اگر کسی به ازای تو جان نداد، بدان
که از معامله بویی نبرده، کاسب نیست
سلام می کنم از دور، گرچه می دانم
در این قبیله، جوابِ سلام واجب نیست
تمام مردم دِه غرق شادی و رقصند
دلیل چیست اگر مرگِ تلخ «هارب» نیست؟
1. تحویل سال در مشهد
2. کلاسهای دوره عید المپیاد
3. کتابخانه ابن سینا و روزی ده دوازده ساعت مطالعه
4. طبقه بالا بدون مستاجر
5. دربی و باخت 4-2 استقلال در روزی که همه فامیل _که پرسپولیسی اند طبیعتا_ در خانه ما بودند
6. حمله مورچه های بالدار
7. ان شا الله پس فردا می زنید دهن م2 رو سرویس می کنید
8. شب مرحله دو و دعای کمیل (دقت کنید که شب مرحله دو شب جمعه هم بود)
9. روز مرحله دو: به ظاهر خوب ندادن _ سینما_ابد و یک روز
10. نمی دونم چطور دادم
11. کلاس سه نفره با دانش نژاد
12. شب امتخان نهایی فیزیک و در آمدن اشک سجاد (به خدا فردا نمیام، بوووق بارم نیست)
13.غیبت نامبرده در امتحان فیزیک و صفر شدن وی
14.شب امتحان دینی و یقین به افتادن
15.خلال چیپس و ماست
16. ماه رمضون و مسحد حضرت فاطمه
17. انتظار برای اعلام نتایج المپیاد
18.کارنامه نهایی و دور از انتظار بودن دینی و ادبیات
19.همچنان انتظار
20. افطاری راهنمایی حلی 1
21.همچنان انتظار
22. جور شدن بلیط
23. اعلام نتایج و قبولی یک دنیا ذوق و خوشحالی...
24.گذاشتن پست " اینم یه مرحلس یه مرحله کاملا معمولی" و کامنت "خیلی زیادی معمولی"
25. بدبختی برای پس دادن بلیط و گرفتن یک جدید برای به هم نخوردن حضور در دوره تابستانی
26.ثبت نام موقتی دوره به همراه دایی مصطفی _پدر تهران (حتی ایران) نبودند_
27.دیدن مهدی توکلی روز ثبت نام
28. روز اول دوره
29.شیری : ما تو توالت ها هم دوربین مداربسته داریم
30.نشستن کنار وزیریان اصفهانی
31. در رفتن، در رفتن، دلهره ، دلهره
32. بالاخره: سلام علیکم خوبین شما ......... پوف!
33.کلاس خانم زندی و برگه اضافه
34.تجدید میثاق! _بر بساطی که بساطی نیست_
35.خرد شدن سر کلاس عیدگاه
36. کلا خرد شدن در اون دو سه هفته قبل از اولین امتحان
37.صحبت با محمدرضا درباره ...
38.بالاخره ...
39.خوابگاه
40. شب امتحان نثر با بهراد
41.شب امتحان داستانی با خودم
42. شب امتحان نظم و خواب موندن و نخوندن
43.شب امتحان معاصر و صحبت با سین
44.شب امتحان عروض و یه نفس راحت
45. شب امتحان نقد با ...
46. روز اول مصاحبه ها و تحویل پروژه زندی
47. زنگ زدن سجاد ثانیه ای قبل از مصاحبه اش
48. روز آخر مصاحبه ها، روز مصاحبه خودم
49.وااااااااااااااااااااااااااااای خدای من
50.بی خداحافظی رفتن
51.روز اعلام نتایج، کنار دانیال و افخمی و سجاد
52. چهار تا طلا... پس سجاد...؟ پس بهراد ...؟
53.صحبت با بابا و خواهر سجاد.
54. در رفتن و خداحافظی نکردن با هیچ کس
55. در رفتن، رفتن ، رفتن ، رفتن...
56. شب شهادت امام جواد و همزمانی با بازی ایران قطر و گم شدن تو خیابونا
57. یه حاج آقا داشتیم که اونم گم شد...
58. بذارید جلو چشم بر و بچ بی آر تی اعتراف کنم که...
59. خدای من ... عجب شبی بود...
60.تبریز و ازدیاد گوجه فرنگی
61. یک مهر و به زور (!) رفتن به مدرسه
62. نبودن اسمم توی هیچ یک از لیست ها
63. نداف زاده، دیفرانسیل
64.بهروزی زاد، راسخ نیا
65. ضجر
66.ضجر
67.ضحر
68.بدترین محرم عمرم
69.شب شام غریبان وهیات سید مجید با امیررضا
70.نرفتن به مشهد به بهانه درس ولی حتی یک کلمه هم نخواندن
71.کلا درس نخواندن
72.درس نخواندن
73.گند زدن در روز تولد
74. شب شعر عاشورایی مدرسه
75.رفتن به همکافه با دانیال و احسان
76.شاه عبدالعظیم اول
77.تئاتر گروه مسلم و دانیال که در گروه سرود بود
78.فهمیدن پدر و مادرم
79.بدبختی های بعدش
80.ساری و چهار روز خالی کردن ذهنِ خالی
81.سوء تفاهمی بین دو احمق ؟
82. نخستین بار زنگ زدن ...
83. قطار برگشت با علیرضا
84. ترم و دوم عزمی جزم برای درس نخواندن مجدد
85. گند زدن در امتحان 21 بهمن
86. شب امتحان 13 اسفند و ملاقات با صاد
87. عالی شدن 13 اسفند
88. بازگشت به کتابخانه ابن سینا بعداز 11 ماه _رد الصدر الی العجز دارد :)_
89.دیدن علیمردانی و ابوابی و اندکفو
90. مجددا درس نخواندن بعد از یک هفته درس خواندن
91. دزدیدن گوشیم با نامردی تمام
92. آهان... من خودِ مشکلم؟
93. فکر می کردم بودنم برات خوبه ولی ...
94. ببین من الآن جدا نه هیچ حسی به تو دارم نه به کس دیگه... فقط جلو چشمام خودمم
95. حیف که همه زندگیمی ریحانه ...
احساس می کنم یک جای کار می لنگد میرزا، خیالی که من از عشق برای خودم بافته بودم اصلا با وضع الآنم همخوانی ندارد. فی الواقع دیروز عشق برایم تقدسی داشت که با لجنزار امروز به قاعده شمرون تا دروازه شمرون توفیر می کند.
شاید شما بهتر از حقیر ملتفت موضوع شده بودید میرزا، هر چقدر که بیشتر می گذرد، بهتر حرفهایتان را می فهمم. می گفتید : «ارزنده ترین دارایی یک "مرد" غرورش است.» خوش گفتی میرزا جان، طیب الله انفاسکم ... امّا اگر خاطر شریفتان باشد، بعدش پریدم میان صحبتتان و برای خودم بلغور کردم:« اصلا زیبایی عشق همین است که غرور مرد بشکند، جمال و کمال عاشقی وابسته به صدای شکستن غرور است.» و امروز، بعد از یک سال، تازه می فهمم که چقدر بیراه می گفتم...
من ریحانه را دوست دارم، آنقدر که حتی نمی توان با کلمات وصف کرد. من به قدری شیفته ریحانه _بما هیَ ریحانه_ هستم که اگر هفت آسمان هم بگویند برایش نمیر، صد قبر تمام می میرم. امّا .. امّا آخر این رسمش نیست آ میرزا. دلم بد جوری می سوزد، به خال خودم! حقیقت، او همیشه مرا با دست پس میزد و با پا پیش می کشید، طوری که در یک بلا تکلیفی شیرین غوطه ور شوم، امّا این اواخر، با دست و پا و دیگر اعضا و جوارحش سرگرم پس زدن من است. با تمام وجود مرا از خودش می راند... این رسمش نیست میرزا!
+گفتم چَـــــشم... کاری ندارین؟...خدا حافظِ شما... و مُـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــردَم...
